Modele anatomiczne mają kluczową znaczenie w edukacji klinicznej, umożliwiając lekarzom, uczniom medycznych kierunków oraz pacjentom lepiej pojąć budowę i funkcjonowanie ludzkiego organizmu. Są one wykorzystywane w różnych obszarach, takich jak struktura organizmu, badanie zmian chorobowych i diagnostyka chorób. Modele te mogą być zbudowane z odmiennych tworzyw, takich jak polimer, elastomer, materiał polimerowy lub inne syntetyczne substancje, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze odwzorowanie naturalnej budowy ciała. Dzięki nim można poznać, jak postępują dolegliwości, jakie mają konsekwencje dla ciała oraz jakie mechanizmy czynnościowe i zaburzeniowe za nimi kryją się. Modele anatomiczne są nieocenionym instrumentem w nauczaniu i edukacji pacjentów. Pozwalają doktorom lepiej objaśniać pacjentom sedno ich problemów zdrowotnych, ułatwiając im w przyswojeniu diagnostyki oraz proponowanych terapii. W przypadku trwałych dolegliwości, takich jak cukrzyca czy dolegliwości gruczołu tarczowego, modele anatomiczne umożliwiają zobrazować stopień zniszczenia narządów oraz skutki zaniedbanych chorób. Dodatkowo, modele te pomagają uczniom w lepszym naukowaniu informacji akademickich poprzez namacalne poznanie budowy ciała i patofizjologii układu biologicznego. Modele anatomiczne diabetologiczne Cukrzyca jest długotrwałą schorzeniem metaboliczną, która jest skutkiem z zaburzeń wydzielania hormonu insulinowego lub zaburzonej funkcji ciała na ten substancję. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej obrazują trzustkę, jako że jest ona podstawowym strukturą odpowiedzialnym za utrzymywanie równowagi zawartości cukru we krwi. W modelach tych można dostrzec budowę takie jak wyspy Langerhansa, czyli zgrupowania komórek beta, wydzielających hormon insulinowy. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą wizualizować zniszczenie lub utratę struktur odpowiedzialnych za insulinę, które prowadzą do niedoboru insuliny. Z kolei w cukrzycy insulinoniezależnej modele mogą pokazywać insulinooporność, a także nadmierne obciążenie narządu wydzielniczego, wywołujące jej postępującej dysfunkcji. Niektóre modele cukrzycy przedstawiają również konsekwencje dolegliwości dla pozostałych organów, takich jak mięsień sercowy, nerki, oczy czy układ krążenia. Pokazują, jak chroniczna hiperglikemia powoduje uszkodzenia małych naczyń i uszkodzenia dużych naczyń, które są przyczyną powikłań cukrzycowych, takich jak retinopatia, uszkodzenie układu moczowego czy uszkodzenie nerwów. Tworzone są również modele wizualizujące uszkodzenia skóry i tkanek, która jest jednym z niebezpiecznych konsekwencji tej choroby. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej przedstawiać pacjentom, dlaczego odpowiednia kontrola glikemii i codzienne nawyki mają decydujące rolę w profilaktyce powikłań cukrzycowych. Modele anatomiczne cukrzycy są stosowane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w kampaniach społecznych mających na celu rozszerzenie informacji na temat tej dolegliwości. Dzięki nim można przedstawić, jakie zmiany następują w organizmie w wyniku przewlekłej hiperglikemii i jakie środki zapobiegawcze mogą przyczynić się w obniżeniu zagrożenia rozwoju komplikacji. Modele anatomiczne narządu endokrynnego Tarczyca to gruczoł zajmujący się produkcję związków endokrynnych regulujących metabolizm, takich jak tetrajodotyronina i aktywny hormon tarczycy.
Dysfunkcje pracy gruczołu tarczowego mogą prowadzić do wielu chorób, takich jak zbyt aktywna tarczyca, niedoczynność tarczycy, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy czy Graves-Basedow. Modele anatomiczne tarczycy obrazują anatomiczny układ tego organu, w tym jego skrzydła tarczycy, cieśń, a także ukrwienie i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również wizualizować nieprawidłowości, takie jak hiperplazja tarczycy w wyniku przerostu tarczycy, guzki tarczycy czy raki tarczycy. W przypadku niedoczynności tarczycy modele mogą pokazywać zanik tkanki tarczycy i ograniczoną funkcję jego elementów budulcowych, podczas gdy w hipertyreozie mogą przedstawiać powiększenie gruczołu oraz nadmierne ukrwienie. Modele te mogą także pokazywać konsekwencje schorzeń układu odpornościowego, takich jak choroba Hashimoto, w której mechanizmy obronne organizmu uszkadza komórki tarczycy, powodując ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są bardzo pomocne w diagnostyce i edukacji pacjentów, ponieważ umożliwiają lepiej pojąć procesy prowadzące do różnych chorób gruczołu tarczowego oraz ich skutki dla ustroju. W medycynie specjaliści chorób hormonalnych często wykorzystują takie modele do przedstawiania pacjentom, jak działa tarczyca, jakie są objawy jej chorób oraz jakie strategie terapeutyczne mogą być stosowane.
